Een menigte van nieuwsgierigen krioelt voor de hekken bij de ingang van het “Festival du film de femmes à Salé”. Politieagenten en militairen staan klaar om hen waar nodig hardhandig opzij te duwen, zodat de VIP-gasten een waardig entree op de rode loper gegarandeerd is. Ik overpeins de beste tactiek om ons een weg door deze menigte te banen. Verspilde denkkracht, want al snel verschijnt een agent om ons door de mensenmassa naar de rode loper te begeleiden, waar wij met alle égards ontvangen worden. Danken wij deze VIP-ontvangst aan ons Europees uiterlijk? Ik vermoed het. Mijn uitnodiging voor de opening van het festival heb ik in elk geval niet hoeven tonen.
Podium, uitschuifbaar (buitenlucht) filmscherm en tribune staan opgesteld voor de poorten van de middeleeuwse stadsmuren van Salé. In de schemering van de invallende avond professioneel met verschillende spots belicht. Lounge muziek met Arabische accenten klinkt op de achtergrond. Het effect is betoverend.
Een schare hoogwaardigheidsbekleders en bekendheden, van ministers tot Marokkaanse televisie- en filmsterren, betreedt gestaag de rode loper. De pers zwermt om hen heen. Als twee uur later de met veel spektakel gelanceerde openingsceremonie is afgerond en datgene begint waar het festival om draait, de openingsfilm (“North Country”), verlaten de vips weer het festival. “Acte de présence” geven was kennelijk het doel van hun aanwezigheid, de film een bijkomstigheid.
De show erom heen belangrijker dan de films zelf? Telt de vorm meer dan de inhoud? Dit lijkt het patroon. De volgende dag begeven mijn vriendin en ik ons naar het cultureel centrum van het stadje Sala al Jadida, net buiten Salé. Salé beschikt niet over bioscopen, waardoor de organisatie ervoor koos hier de dagfilms van het festival te draaien. We zijn te laat en verwachten midden in de film te vallen. Maar nee, door technische mankementen is de film (“Maria full of grace”) pas net begonnen. Na een uur hapert de apparatuur en valt de film uit.
Buiten spreken we een Nederlands jurylid. Zij vertelt ons dat het zo de hele dag met de filmvertoningen is gelopen. De jury zal uiteindelijk de meeste films in het hotel moeten gaan bekijken, omdat de apparatuur voor de publieke vertoningen het laat afweten. Maar lovend is ze over de koninklijke behandeling die zij als lid van de internationale jury krijgt; overnachting in 5 sterren hotel, vlucht naar Rabat, luxe diners, etc.
“Een iets minder luxe behandeling had geld opgeleverd voor de aanschaf van betere apparatuur”, merkt de Nederlandse niet geheel onterecht op. Maar we zijn het erover eens dat de Marokkanen in de presentatie, het showelement, erg goed zijn. Daar zouden wij Nederlanders nog heel wat van kunnen leren. En vanuit die gedachte genieten wij zaterdagavond van de slotceremonie van het festival, waar de rituele dans van groot spektakel en het zien en gezien worden zich weer herhaalt. Toch rijst er die avond ook hoop voor de inhoudelijke kant. De burgemeester van Salé kondigt de bouw aan van drie bioscopen in zijn stad, die volgend jaar als lokatie moeten dienen voor het derde filmfestival van Salé. Loze beloftes of oprechte voornemens?
Voor meer informatie over het festival, zie ook www.maghrebarts.ma/cinenews/060910.html.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten